Dignity
July 2, 2022
The little gray kitten
“Little One”
That’s what I call you because I didn’t
want to get attached.
I spent hours watching Little One. I
first spied her in a large Grecian urn, new-born, pink. I startled her
mom and she startled me. I had no idea, I just heard something in
there. There were other kittens perhaps, Ionna knows this and believes it
didn’t end well for them. Little One made it. The mom brought her
to my front door a few weeks later and was comfortable to nurse in front of
me. I’ve watched Little One scamper, beg the other cats to play with
her. I never neared, she would dash away if I got close or made a sudden
move. I never thought a kitten could get so much delight out of his back
legs or a single long stalk of a flowering plant. He loved to try to
climb its reed-like stem then would flip off of it on his back and delight in
seeing his back legs all over again. He’s the only new one in the clowder
right now and so cute it almost hurts to look at how cute he is. So when
last week, Saturday he laid by my yoga mat outside and watched my whole
practice, I sensed something wrong. I picked him up and she’s a she, she
released completely into my hands. Two more days and she never left the
shelter of the corner of the terrace inches from my front door. I saw her
drink the fresh water I leave out, she drank a little milk with “Friend.”
Then, Ionna told me she was sick, the mom didn’t nurse her anymore. I didn’t
know since when but I asked if I could take her to the vet. She said it
wouldn’t help. The next morning Wednesday I took her to work, the plan to
find where the vet was and get help. She was luckily on the island that
day. I took a taxi, Dr Bella was kind and said I did the right
thing. She’s a wonderful kitten but has everything wrong with her.
Little One was on 4 drips with
antibiotics and fluids. Besides anemia she also had worms, fleas and a
bad cold. No fever and her heart was good. She moved into my little
room after a bath and a de-flea-ing. At least here she can sleep
peacefully and listen to music. It’s only the third day after the vet and
she is slipping away. The vet is back in Athens. We are listening
to the wind, she’s wrapped in my Yoga Marais T, on a cushion inside a low
bookcase, a place she chose to feel safe and she’s swaddled.
So I sit with this: I could
continue to wake her and force a syringe of fluids into her mouth and do a wait
and see, or let her go to sleep and hold her. I’m not certain she is
suffering right now, but definitely weak, when I force her to eat she uses
every ounce of energy she has to resist. I see that’s what listening is,
they, our animals communicate with us. Is me wanting to keep her alive
for me?
In her tiny 5-6 week life, could I
arrange her exit to be something sweeter? Writing about her keeps me from
picking her up and disturbing her. Wouldn’t dignity in life and death be
wonderful for all of us?
So, let me tell you about Little
One. It’s a week now that we have a personal relationship. When I
say cute, she is stops traffic cute. She fits all of her into my hand and
yet when I carry her through town people see those eyes right away. She
has her mom’s incredible blue/green eyes, tiny gray and white face, huge ears
and very long white whiskers. She felt so secure on me that I could take
her into cars, taxis, on the bus and then on Thursday when I wanted some help
from the pharmacy for her medicine, into my favorite café. We waited
there for 2 hours for the pharmacy to open and we had breakfast together
looking out at the blue Aegean and watching the faces of people oohing over her
. Like Lucy, she liked to climb up to my chest and nestle into the side
of my neck. Cat people, Dog people, there’s no division when we see a
little face like that, bright eyes looking out from her cat body in which she
came into the world. What if we all saw each others’ eyes and not our
shells? Little One only 5-6 weeks old was seen and cared about.
Postscript
Ionna came by and I called her into the
room to explain everything, see if she wanted to say good-bye. She picked
her up and started reviving with water- syringe to mouth. I told her if
she wanted to she could continue with the meds, but I knew you just wanted some
peace. About 30 minutes after Ionna left, you got yourself over to my
bedside and howled. I picked you up to my chest where you like it and you
passed not only a few minutes later. I guess if we’re lucky, someone’s
beside us if we want them to be there when the lights go out.
17h RIP Little One
Dignité
2 juillet 2022
Le petit chaton gris
"Petit"
C'est comme ça que je t'appelle car je ne voulais pas m'attacher.
J'ai passé des heures à observer "Little One". Je l'ai d'abord aperçue dans une grande urne grecque, nouveau-née, rose. J'ai fait peur à sa mère et elle m'a fait peur. Je n'avais aucune idée, j'ai juste entendu quelque chose là-dedans. Il y avait peut-être d'autres chatons, Ionna le sait et croit que ça n'a pas bien fini pour eux. La petite s'en est sortie. La maman l'a amené devant ma porte quelques semaines plus tard et était à l'aise pour l'allaiter devant moi. J'ai regardé Little One gambader, supplier les autres chats de jouer avec elle. Je ne m'approchais jamais, elle s'enfuyait si je m'approchais ou si je faisais un geste brusque. Je n'aurais jamais cru qu'un chaton puisse tirer autant de plaisir de ses pattes arrière ou d'une seule longue tige d'une plante à fleurs. Il adorait essayer de grimper sur sa tige ressemblant à un roseau, puis il se retournait sur le dos et se réjouissait de revoir ses pattes arrière. C'est le seul nouveau venu dans le clowder en ce moment et il est si mignon que ça fait presque mal de le regarder. Alors quand la semaine dernière, samedi, il s'est allongé près de mon tapis de yoga dehors et a regardé toute ma pratique, j'ai senti que quelque chose n'allait pas. Je l'ai pris dans mes bras et c'est un elle, elle s'est complètement libérée dans mes mains. Deux jours de plus et elle n'a jamais quitté l'abri du coin de la terrasse à deux mètres de ma porte d'entrée. Je l'ai vue boire l'eau fraîche que je laisse dehors, elle a bu un peu de lait avec "Ami". Puis, Ionna m'a dit qu'elle était malade, que la maman ne l'allaitait plus. Je ne savais pas depuis quand mais j'ai demandé si je pouvais l'emmener chez le vétérinaire. Elle a dit que ça n'aiderait pas. Le mercredi matin suivant, je l'ai emmenée au travail, avec l'intention de trouver le vétérinaire et d'obtenir de l'aide. Par chance, elle était sur l'île ce jour-là. J'ai pris un taxi, le Dr Bella a été gentil et m'a dit que j'avais fait le bon choix. C'est un chaton merveilleux, mais il a beaucoup des maladies.
Little One était sous 4 perfusions d'antibiotiques et de fluides. En plus de l'anémie, elle avait des vers, des puces et un mauvais rhume. Elle n'avait pas de fièvre et son cœur était en bon état. Elle a emménagé dans ma petite chambre après avoir pris un bain et été débarrassée de ses puces. Au moins ici, elle peut dormir tranquillement et écouter de la musique. C'est seulement le troisième jour après la visite chez le vétérinaire et elle s'éloigne. Le vétérinaire est de retour à Athènes. Nous écoutons le vent, elle est enveloppée dans mon Yoga Marais T, sur un coussin dans une bibliothèque basse, un endroit qu'elle a choisi pour se sentir en sécurité et elle est emmaillotée.
Alors je m'assois avec ça : Je pourrais continuer à la réveiller et lui enfoncer une seringue de liquide dans la bouche et attendre de voir, ou la laisser s'endormir et la tenir dans mes bras. Je ne suis pas certaine qu'elle souffre en ce moment, mais elle est définitivement faible, et lorsque je la force à manger, elle utilise chaque gramme d'énergie qu'elle a pour résister. Je vois que c'est ce qu'est l'écoute, ils, nos animaux communiquent avec nous. Est-ce que je veux la garder en vie pour moi ?
Dans sa minuscule vie de 5-6 semaines, pourrais-je arranger sa sortie pour qu'elle soit plus douce ? Écrire sur elle m'empêche de la prendre et de la déranger. La dignité dans la vie et la mort ne serait-elle pas merveilleuse pour nous tous ?
Alors, laissez-moi vous parler de la petite dernière. Cela fait une semaine que nous avons une relation personnelle. Quand je dis mignonne, elle est mignonne à souhait. Elle tient toute entière dans ma main et pourtant, quand je la porte dans la ville, les gens voient tout de suite ses yeux. Elle a les incroyables yeux bleus/verts de sa mère, un petit visage gris et blanc, de grandes oreilles et de très longues moustaches blanches. Elle se sentait tellement en sécurité sur moi que j'ai pu l'emmener dans des voitures, des taxis, dans le bus et puis le jeudi, quand j'ai voulu obtenir de l'aide de la pharmacie pour ses médicaments, dans mon café préféré. Nous avons attendu pendant deux heures l'ouverture de la pharmacie et nous avons pris le petit-déjeuner ensemble en regardant la mer Égée bleue et en observant les visages des gens qui se pâmaient devant elle. Comme Lucy, elle aimait grimper sur ma poitrine et se blottir dans le côté de mon cou. Les gens qui aiment les chats, les gens qui aiment les chiens, il n'y a pas de division quand on voit un petit visage comme celui-là, des yeux brillants qui sortent de son corps de chat dans lequel elle est venue au monde. Et si nous voyions tous les yeux des autres et non nos carapaces ? La petite, âgée de 5 à 6 semaines seulement, a été vue et prise en charge.
Post-scriptum
Ionna est passée et je l'ai appelée dans la pièce pour tout expliquer, voir si elle voulait dire au revoir. Elle l'a prise dans ses bras et a commencé à la ranimer avec de l'eau - une seringue dans la bouche. Je lui ai dit que si elle le voulait, elle pouvait continuer les médicaments, mais je savais que tu voulais juste un peu de paix. Environ 30 minutes après le départ de Ionna, tu t'es approché de mon lit et tu as hurlé. Je t'ai ramassé sur ma poitrine, là où tu aimais ça, et tu es mort quelques minutes plus tard. Je suppose que si nous avons de la chance, quelqu'un est à nos côtés si nous voulons qu'il soit là quand les lumières s'éteignent.
17h RIP Little One
2 Ιουλίου 2022
Το μικρό γκρι γατάκι
"Little One"
Έτσι σε φωνάζω γιατί δεν ήθελα να δεθώ μαζί σου.
Πέρασα ώρες παρακολουθώντας το Little One. Την πρωτοείδα μέσα σε μια μεγάλη ελληνική λάρνακα, νεογέννητη, ροζ. Ξάφνιασα τη μαμά της και εκείνη με ξάφνιασε. Δεν είχα ιδέα, απλά άκουσα κάτι εκεί μέσα. Υπήρχαν και άλλα γατάκια ίσως, η Ιόνα το ξέρει αυτό και πιστεύει ότι δεν είχε καλή κατάληξη γι' αυτά. Η μικρή τα κατάφερε. Η μαμά την έφερε στην πόρτα μου λίγες εβδομάδες αργότερα και είχε την άνεση να θηλάσει μπροστά μου. Είδα τη Μικρή να τρέχει, να παρακαλάει τις άλλες γάτες να παίξουν μαζί της. Ποτέ δεν την πλησίαζα, έτρεχε μακριά αν πλησίαζα ή αν έκανα μια απότομη κίνηση. Ποτέ δεν πίστευα ότι ένα γατάκι θα μπορούσε να πάρει τόση απόλαυση από τα πίσω πόδια του ή από έναν μόνο μακρύ μίσχο ενός ανθοφόρου φυτού. Του άρεσε πολύ να προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο βλαστό του που έμοιαζε με καλάμι και μετά να πέφτει ανάσκελα και να χαίρεται που έβλεπε τα πίσω πόδια του ξανά από την αρχή. Είναι ο μόνος καινούργιος στο σμήνος αυτή τη στιγμή και είναι τόσο χαριτωμένος που σχεδόν πονάει να τον κοιτάς πόσο χαριτωμένος είναι. Έτσι, όταν την περασμένη εβδομάδα, το Σάββατο ξάπλωσε δίπλα στο στρώμα της γιόγκα μου έξω και παρακολουθούσε όλη την πρακτική μου, ένιωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τον πήρα στα χέρια μου και είναι μια γυναίκα, απελευθερώθηκε εντελώς στα χέρια μου. Δύο ακόμα μέρες και δεν έφυγε ποτέ από το καταφύγιο της γωνίας της βεράντας εκατοστά από την εξώπορτά μου. Την είδα να πίνει το φρέσκο νερό που αφήνω έξω, ήπιε λίγο γάλα με τον "Φίλο". Τότε, η Ionna μου είπε ότι ήταν άρρωστη, η μαμά δεν την θήλαζε πια. Δεν ήξερα από πότε, αλλά ρώτησα αν μπορούσα να την πάω στον κτηνίατρο. Μου είπε ότι δεν θα βοηθούσε. Το επόμενο πρωί της Τετάρτης την πήγα στη δουλειά, με το σχέδιο να βρω πού ήταν ο κτηνίατρος και να ζητήσω βοήθεια. Ευτυχώς εκείνη την ημέρα ήταν στο νησί. Πήρα ένα ταξί, η Δρ Μπέλα ήταν ευγενική και είπε ότι έκανα το σωστό. Είναι ένα υπέροχο γατάκι αλλά έχει τα πάντα στραβά.
Η μικρή ήταν σε 4 ορούς με αντιβιοτικά και υγρά. Εκτός από αναιμία είχε επίσης σκουλήκια, ψύλλους και ένα άσχημο κρυολόγημα. Δεν είχε πυρετό και η καρδιά της ήταν καλή. Μετακόμισε στο δωματιάκι μου μετά από ένα μπάνιο και μια αποπλάνηση. Τουλάχιστον εδώ μπορεί να κοιμάται ήσυχα και να ακούει μουσική. Είναι μόλις η τρίτη μέρα μετά τον κτηνίατρο και ξεγλιστράει. Ο κτηνίατρος επέστρεψε στην Αθήνα. Ακούμε τον άνεμο, είναι τυλιγμένη στο Yoga Marais T μου, σε ένα μαξιλάρι μέσα σε μια χαμηλή βιβλιοθήκη, ένα μέρος που επέλεξε για να νιώθει ασφαλής και είναι τυλιγμένη.
Έτσι κάθομαι με αυτό: Θα μπορούσα να συνεχίσω να την ξυπνάω και να της βάλω με το ζόρι μια σύριγγα με υγρά στο στόμα και να κάνω μια στάση αναμονής ή να την αφήσω να κοιμηθεί και να την κρατήσω αγκαλιά. Δεν είμαι σίγουρη ότι υποφέρει αυτή τη στιγμή, αλλά σίγουρα είναι αδύναμη, όταν την αναγκάζω να φάει χρησιμοποιεί κάθε ίχνος ενέργειας που έχει για να αντισταθεί. Βλέπω ότι αυτό είναι η ακρόαση, αυτά, τα ζώα μας επικοινωνούν μαζί μας. Θέλω να την κρατήσω ζωντανή για μένα;
Στη μικροσκοπική της ζωή των 5-6 εβδομάδων, θα μπορούσα να κανονίσω την έξοδό της να είναι κάτι πιο γλυκό; Το να γράφω γι' αυτήν με κρατάει από το να την σηκώσω και να την ενοχλήσω. Η αξιοπρέπεια στη ζωή και στο θάνατο δεν θα ήταν υπέροχη για όλους μας;
Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας μιλήσω για τη Μικρή. Είναι μια εβδομάδα τώρα που έχουμε μια προσωπική σχέση. Όταν λέω χαριτωμένη, είναι χαριτωμένη για να σταματάει την κυκλοφορία. Χωράει ολόκληρη στο χέρι μου και όμως όταν την κουβαλάω στην πόλη οι άνθρωποι βλέπουν αμέσως αυτά τα μάτια. Έχει τα απίστευτα μπλε/πράσινα μάτια της μαμάς της, το μικροσκοπικό γκρι και λευκό πρόσωπο, τα τεράστια αυτιά και τα πολύ μακριά λευκά μουστάκια. Ένιωθε τόσο ασφαλής πάνω μου που μπορούσα να την πάρω σε αυτοκίνητα, ταξί, λεωφορείο και στη συνέχεια, την Πέμπτη, όταν ήθελα κάποια βοήθεια από το φαρμακείο για τα φάρμακά της, στο αγαπημένο μου καφέ. Περιμέναμε εκεί 2 ώρες για να ανοίξει το φαρμακείο και φάγαμε πρωινό μαζί κοιτάζοντας το γαλάζιο του Αιγαίου και βλέποντας τα πρόσωπα των ανθρώπων που την αποθέωναν . Όπως και η Lucy, της άρεσε να σκαρφαλώνει στο στήθος μου και να φωλιάζει στο πλάι του λαιμού μου. Άνθρωποι της γάτας, άνθρωποι του σκύλου, δεν υπάρχει διαχωρισμός όταν βλέπουμε ένα προσωπάκι σαν αυτό, φωτεινά μάτια που κοιτάζουν έξω από το γατίσιο σώμα της με το οποίο ήρθε στον κόσμο. Τι θα γινόταν αν βλέπαμε όλοι τα μάτια του άλλου και όχι το κέλυφος μας; Η μικρή μόλις 5-6 εβδομάδων εθεάθη και νοιάστηκε.
Υστερόγραφο
Πέρασε η Ιόνα και την κάλεσα στο δωμάτιο για να της εξηγήσω τα πάντα, να δω αν ήθελε να την αποχαιρετήσει. Την πήρε και άρχισε να την αναζωογονεί με νερό- σύριγγα στο στόμα. Της είπα ότι αν ήθελε μπορούσε να συνεχίσει τα φάρμακα, αλλά ήξερα ότι ήθελες απλά λίγη ηρεμία. Περίπου 30 λεπτά αφότου έφυγε η Ιόνα, πήγες στο κρεβάτι μου και ούρλιαξες. Σε σήκωσα στο στήθος μου, εκεί που σου αρέσει, και δεν πέθανες λίγα λεπτά αργότερα. Υποθέτω ότι αν είμαστε τυχεροί, κάποιος είναι δίπλα μας αν θέλουμε να είναι εκεί όταν σβήσουν τα φώτα.
17h RIP Little One
